Brieven aan God - Vreugde
BRIEVEN AAN GOD - VREUGDE
(januari 2002)
God,
Ik zal elke dag vreugde vinden,
Uw naam prijzen
en met anderen over Uw vreugde en genade praten.
De vreugde die de HEER u geeft, is uw kracht. (Nehemia 8:10)
Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. Als die standvastigheid ook daadwerkelijk blijkt, zult u volmaakt en volkomen zijn, zonder enige tekortkoming. (Jakobus 1:2-4)
(juli 2001)
Nancy,
Je leven is een damp die eventjes verschijnt en dan weer verdwijnt.
Raak niet al te gehecht aan je plannen voor morgen. Vergeet niet dat jouw tijd in Mijn handen ligt en dat elke dag een geschenk van Mij is. Ik zal je naar Mij toe roepen om bij Mij te zijn, dus maak het beste van deze dag en hou de eeuwigheid in gedachten.
(juli 2001)
Heer,
Dank U wel dat U mij de tijd hebt gegeven om een geestelijk hoofd voor ons gezin te zijn. Ook al zie ik mijzelf amper als een goed voorbeeld van het Christelijke leven, toch ben ik blij dat anderen Christus in mij zien doordat de Heilige Geest in mij huist. Ik leef ervoor om mijn geestelijke wedloop met vreugde te volbrengen en om Uw taak voor mij te voltooien door mijn naasten tot U te brengen.
(februari 2002)
Lieve God,
U bent een liefdevolle, verantwoordelijke Vader. U geeft ons wat goed voor ons is (een wortel in plaats van snoep). Bidden is een uitdaging wanneer we werkelijk naar Uw wil streven. Laat niet mijn wil gedaan worden, maar de Uwe.
(maart 2002)
Beste Heer,
Nu ik het einde van mijn leven zie naderen, neemt U een steeds grotere plaats in mijn leven in. De enige spijt die ik heb is dat ik U in het verleden niet méér in mijn leven heb laten heersen. Maar U kunt alles tot een goed einde brengen en ik kan zien dat U dit doet met de dagen die U mij zult geven. Dank U wel.
Uw dochter, Nancy
(april 2002)
God,
Help mij om de wedloop te volbrengen...
"HET LINT DOORBREKEN"
Het was zondagavond, 29 april, toen ik mij realiseerde dat mijn moeder ons ging verlaten. Hoewel we om wonderen hadden gebeden en we dachten dat we enkele dagelijkse overwinningen hadden behaald, wist mijn moeder op een vredige manier dat ze naar huis zou gaan om bij de Heer te zijn. Op haar verzoek keerden we haar bed naar het raam zodat ze van de prachtige zonsondergang over haar geliefde oceaan kon genieten. Ze stelde vragen over alle prachtige vogels die aan de horizon voorbij trokken. Ze kon aan onze gezichten zien dat dit prachtige uitzicht vooral bedoeld was voor haar persoonlijke genot. Op dat moment werd de duif het geestelijke symbool voor de rest van haar leven.
De volgende dag, maandag 30 april, kwamen de vrienden van mijn moeder, van de kerk die ze al zo lang had bezocht en van de praatgroepen, verspreid over de ochtend op bezoek. In mijn "vorige leven" had ik veel van deze vrouwen nogal vreemd gevonden ("Een mens die de Geest niet bezit, aanvaardt niet wat van de Geest van God komt, want voor hem is het dwaasheid"), maar ik begrijp hen nu en ik hou van hen allemaal. Ik keek toe terwijl ze met elkaar baden, zongen en elkaars handen vasthielden. Ik was getuige van een geestelijke stortvloed zoals ik nog nooit had gezien.
Later die ochtend probeerden we contact op te nemen met mijn tante Judy, een lerares aan een middelbare school in het kleine dorp Burns in Oregon. Mijn moeder wilde haar echt heel graag zien en we konden een zekere urgentie in haar haperende stem ontwaren. Toen ons verteld werd dat Judy zeker tien uur nodig zou hebben om hier te geraken, zei mijn moeder: "Ik zal volhouden tot ze er is".
Judy reed in vier uur naar Boise (Idaho), nam daar een vlucht naar Salt Lake City (Utah) en daar een tweede vlucht naar Orange County (Californië), rond half elf 's avonds. Bob, mijn moeders echtgenoot, en ikzelf waren in het ziekenhuis gebleven om moeder aan te moedigen, terwijl we haar zuurstofniveaus en bloeddruk geleidelijk zagen afnemen. Bob en ik bleven zingen en we bleven haar tot de "finishlijn" aanmoedigen. Enkele vrienden van mijn moeder brachten Judy rond 23:15 uur van het vliegveld naar het ziekenhuis. Judy was zo'n 15 tot 20 minuten alleen met mijn moeder. Het was prachtig om hen bij elkaar te zien.
Een aantal van ons voegden zich toen bij haar in de kamer van mijn moeder en we brachten samen wat tijd met elkaar door. We huilden, we baden, we zongen enkele blijmoedige liedjes. Rond half één 's nachts fluisterde een van mijn moeders vriendinnen: "Het is oké nu, alles is oké, je moeder is er klaar voor om haar geest te laten gaan, maar ze moet dat van jou te horen krijgen." Ik liep naar het hoofdeinde van mijn moeders bed, hield haar hand vast en boog mij naar haar toe. Ik had nog de gelegenheid om alles te zeggen wat een zoon tegen zijn moeder wil zeggen. De laatste keer "Ik hou van jou", de laatste keer "Dank je wel". Daarna fluisterde ik zachtjes: "Alles hier is volbracht. Het is oké om nu je geest te laten gaan."
Slechts seconden later begon haar ademhaling heel vredig te vertragen. Eerst vijf seconden tussen twee ademstoten, toen tien seconden, twintig seconden, dertig seconden... en toen gleed ze langzaam weg, met een kleine glimlach op haar gezicht, naar de liefdevolle armen van Jezus. Hij was zo barmhartig, hij was zo trouw: er was geen pijn, alleen maar vrede. Wij rouwden, maar we omarmden ook de vreugde van de wetenschap dat moeder nu de eeuwigheid met onze Heer was binnengetreden. Juist op het moment waarop mijn moeders geest ons verliet, konden we Jezus welhaast horen zeggen: "Voortreffelijk, je bent een goede en betrouwbare dienaar."
Wat een dierbare en glorieuze herinnering voor ons allemaal. Het was niet mogelijk om in die ziekenhuiskamer te zijn zonder te geloven...
...in de aanwezigheid, macht, liefde en genade van onze Heer en Redder, Jezus Christus.
WAT DENK JIJ?
Wij hebben allemaal gezondigd en verdienen allemaal Gods oordeel. God, de Vader, stuurde Zijn eniggeboren Zoon om dat oordeel op Zich te nemen voor iedereen die in Hem gelooft. Jezus, de Schepper en eeuwige Zoon van God, die Zelf een zondeloos leven leidde, hield zo veel van ons dat Hij voor onze zonden stierf om zo de straf op Zich te nemen die wij verdienen. Volgens de Bijbel werd Hij begraven en stond Hij op uit de dood. Als jij dit werkelijk gelooft, er in je hart op vertrouwt en alleen Jezus als je Redder aanvaardt door te zeggen: "Jezus is Heer", dan zul je van het oordeel gered worden en de eeuwigheid met God in de hemel doorbrengen.
Wat is uw reactie?
Wat is uw reactie?
